Paniekaanvallen

Ze is in paniek. Sinds een paar weken. Continu een gevoel van stress in haar lijf. Spanning die dag en nacht door haar heen raast. Ze vertelt over haar leven, hoe ze zichzelf kwijt raakte, over haar grenzen heen is gegaan. Ik zie haar stress, haar hoge adem. Als ik vraag naar haar hobby’s zegt ze: “dansen”, er komt een lach op haar gezicht. Ik sta erbij stil en vraag wat er anders wordt.

Het lichaam reageert

Het wordt wat lichter en zachter in haar lichaam. Ze vertelt verder, de laatste maanden danste ze niet meer. Snel daarna komt weer meer spanning, haar gevoel verlamd te zijn. Ik vraag of het ok is een oefening te doen. Ze luistert naar wat ik zeg en probeert te focussen op mijn stem. Ik zie dat het haar niet lukt.

Zullen we dansen?

Zullen we wat anders doen vraag ik? Zullen we dansen? Welk nummer vind je fijn? Ze kan geen artiest bedenken, kenmerkend voor de gevaarstand waar ze in verkeert, wel de soort, Nederlands talig. Eerst wat ongemakkelijk en steeds wat vrijer dansen we, in de spreekkamer, op de tonen van “Leef” zie ik hoe ze langzaam ontspant en vertelt ze me dat haar zenuwstelsel tot rust komt. Ze gaat zich veiliger voelen.

Contact met lichaam

Ik ben dankbaar dat ze me genoeg vertrouwde om op onze eerste afspraak zo uit haar comfortzone te gaan en ze het aandurfde het contact met haar lichaam aan te gaan, juist op een moment dat het gevaar zo groot en reëel leek.

Waarom ik dit post? Niet om mezelf op de borst te kloppen. Wel om te laten zien dat als mensen gevaar ervaren het lichaam de ingang is en belangrijk te onderzoeken hoe het gevoel van veiligheid weer aangezet kan worden.

Super geïnspireerd hierin door het werk van grote mensen op gebied van werken met trauma, zoals Bessel van der Kolk en Peter A Levine, PhD.

Ik hou van mijn vak.

Wil jij aan de slag met jouw angst of paniek?

Stuur je me een berichtje?