Beter voor anderen zorgen dan voor jezelf.

Hoe doe jij het? Zorg je goed voor jezelf en jouw behoeften? Of is het voor jou verleidelijk de belangen van anderen serieuzer te nemen? Je steeds te richten op jouw omgeving en wat zij nodig hebben. Als je dat langere tijd doet ga je altijd ergens “gedoe” krijgen. Een kort lontje, pijnklachten, relaties die verstoord raken. Het gevoel dat anderen niet om jou geven. Of niet terug geven wat jij hen allemaal geeft. Je raakt teleurgesteld.

Veel van mijn cliënten vertellen hun uiterste best te doen om hun omgeving te vriend te houden. Ze zorgen vaak beter voor partner, kinderen en collega’s dan voor hun eigen behoeften. Weten vaak ook beter wat de behoefte van de ander is dan die van zichzelf. Ergens gaat de zorg voor anderen schuren.  Er komt een moment dat het niet meer lukt om het voor iedereen goed te doen. Klachten steken de kop op. Hun lichaam roept zo hard: “STOP!”, dat ze wel moeten luisteren. Angst of paniek steekt de kop op. Gedeprimeerde gevoelens dienen zich aan.

Als er een patroon is dat ik zelf herken is het pleasen.

Van kinds af aan was ik goed in me aanpassen. Zodat ik overal veilige plekken kon ontdekken waar ik thuis kon zijn. Door te taxeren waar de behoefte lag bij de ander en te geven wat nodig was vond ik mijn plek. Werd ik deel van het gezin van vriendinnen en mijn partner. Vond ik een plek op school en op mijn werk. Soms niet voelend, niet wetend wat ik zelf wilde. Niet bewust van mijn eigen behoeften. Ooit had ik een flinke burn-out waarvan ik de signalen vooraf volledig gemist heb.

Inmiddels weet ik dat dit alles zegt over de staat van mijn zenuwstelsel van die tijd. Ik stond meer op de stand van vechten, vluchten en bevriezen dan op die van verbinding en veiligheid.

Als de ventrale vagus niet goed online kan komen zijn we eigenlijk toch gewoon aan het overleven. Zijn we een groot deel van de tijd aan het voorkomen dat we onveiligheid ervaren. Door ons aan te passen. Aan de omgeving. Aan de verwachtingen van anderen. Of aan wat we denken dat die verwachtingen zijn.

Ik ben gelukkig gegroeid en geheeld. Werk met het zenuwstelsel van anderen en ben me vaak bewust van het mijne. Soms komt er een kleine reminder. Zoals laatst in het bos.

Kraaien

Mijn kraaien familie vraagt elke dag om de brokjes en vliegt met me mee. Ik geniet ervan, van 2 vogels heb ik nu een groep van 6 gezinsleden die me herkennen en me volgen, soms over een paar honderd meter. Ze “vinden me aardig”. Mijn hond Linus krijgt er echter stress van. Soms pikken de vogels hem in zijn kont, of vliegen te dichtbij over. Hij vindt onze boswandelingen niet meer zo leuk, loopt met zijn staart laag.

Ik wil het goed doen voor beiden en merk dat dat niet gaat. Voel me schuldig. Naar de hond, dat ik hem ik in dit pakket breng. Naar de vogels, ik heb ze paar jaar wat brokjes gegeven en dan zou ik nu opeens stoppen. “Ze denken vast dat ik ze niet meer aardig vind.”

Een moment van besef: ik wil het voor beiden zo goed doen en ik kan dat niet. Kan het niet voor allemaal en voor mezelf goed doen. Wat wil ik?

Ik kies voor mijn hond. Wil graag dat wij samen in ontspanning door het bos kunnen. Ik wil het voor hem en mezelf goed doen. Dit voelt het rustigst. Mijn kraaien matties zullen het ook zelf redden, dat hebben ze die jaren al gedaan.

Waar richt jij jouw aandacht? Op jezelf? Op je omgeving? Welke stappen heb je hier al in gezet?

Laat het me weten, ik ben benieuwd.

In mijn e-boek staan krachtige tips die je kunt gebruiken om meer jouw behoeften te vervullen.